บทที่ 34

เมื่อเห็นข้อความนี้ เสิ่นอวิ๋นอู้ก็เผลอเงยหน้าขึ้นมองฉินเย่ ประจวบเหมาะกับที่สบเข้ากับดวงตาที่ดำสนิทและลึกล้ำของเขาพอดี

เขากำลังจ้องมองเธอเขม็ง

เสิ่นอวิ๋นอู้สบตากับเขาอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะเม้มปากแล้วหันหน้าหนี ไม่สนใจเขา

ฉินเย่: “...”

โทรศัพท์สั่นขึ้นอีกครั้ง เสิ่นอวิ๋นอู้หยิบขึ้นมาดู

“มานี่”

...